Ik schrok niet.
Toen de eerste partijen
samen dansten en
hun voeten sneden
bij de samba van arrogantie
op de bebloede scherven
van hun nederlaag.
Ik schrok niet.
Toen de andere coalitie
in brutaal geniep
de polka danste
met getrokken neuzen
naar geplakte pleisters
aan de zijkanten.
Ik schrok niet.
Toen de Positieven polonaise liepen en
hun vrienden verraadden
door de rij te verlaten
om zingend te zoeken
naar oude liefdes.
Ik schrik.
Hoe mijn stem versterft
tussen minachtend gewals
van parende politici
in de balzaal van het bestuur
waar de vloer vol ligt
met gebroken respect.
Ruud Broekhuizen
