Timo van Gastel

Hier in Gouda
Woonde een kind
Een joods kind
Hij was blij
Blij, maar vooral vrij
Dat was ook normaal
Gewoon, heel normaal
Tot 1939, het rampjaar
Toen werd vrijheid gek
Het werd raar

Daar in Oekraïne
Woont een kind
Een normaal kind
Zij was altijd aan het spelen
Spelen, nooit vervelen

Maar nu kan ze zich niet eens meer vervelen
Daarvoor is ze te bang
Voor wat er gaat gebeuren
Met haar en haar land

En zullen er over 100 jaar
Nog kinderen in oorlog leven
Of is het dan slechts een woord
Gek en raar
En door iedereen vergeten

Maar wat oorlogen hebben gedaan
Door het vernietigen van zoveel levens
Daar zal elk jaar
Bij worden stilgestaan
Zodat we het nooit vergeten.

Timo van Gastel

Soms heb ik het gevoel
Dat ik ’s winters lig te slapen
En dat ik halverwege april
Eindelijk begin te ontwaken

En tegelijkertijd als ik ontwaak
Komen de planten uit hun winterslaap
De bomen worden groen
En de bloemen krijgen kleuren
Zonder er iets voor te doen
Zie ik de wereld opfleuren

En ook van binnen verandert er iets
Als de zon begint te schijnen
Wil ik niet meer langer
In mijn huis verdwijnen
In plaats van FIFA spelen
En me daarbuiten veel vervelen
Doe ik nu de offlineversie ervan
Voetballen met vrienden tot ik niet meer kan
En het bevalt me prima
Hier kan ik wel gewend aan raken

Want ik denk dat we na die lange donkere maanden
Vol met kou en nattigheid
Wel even toe waren
Aan wat lente vrolijkheid

Timo van Gastel