Balzaal van het bestuur

Ik schrok niet.
Toen de eerste partijen
samen dansten en
hun voeten sneden
bij de samba van arrogantie 
op de bebloede scherven
van hun nederlaag.

Ik schrok niet.
Toen de andere coalitie 
in brutaal geniep
de polka danste
met getrokken neuzen 
naar geplakte pleisters 
aan de zijkanten.

Ik schrok niet. 
Toen de Positieven polonaise liepen en
hun vrienden verraadden
door de rij te verlaten 
om zingend te zoeken 
naar oude liefdes.

Ik schrik.
Hoe mijn stem versterft 
tussen minachtend gewals 
van parende politici
in de balzaal van het bestuur
waar de vloer vol ligt
met gebroken respect.

Ruud Broekhuizen