Dromen na Corona

Ik droom van dichten na Corona
als alles weer kan rijmen
zoals het nu niet doet

Ritme is er wel - lange dagen
van opstaan en weer naar
bed gaan
van achter laptop
stofzuiger en weer naar
bank en TV gaan

Maar rijmen, in de zin dat
het klopt
en niet zomaar stopt
doet het niet
Er is publiek, maar dat zie ik niet
Er zijn woorden, maar klanken hoor ik niet
Niet echt

Ik droom van dichten na Corona
Dan gaan ogen
handen 
en lijven elkaar weer ontmoeten
Gaan meer dan alleen woorden elkaar begroeten

Steun

Steun voor de mensen in het wit
Steun voor de grote familie in een te kleine flat
Steun voor de ZZP’er die naar zijn lege handen staart
Steun voor de winkelier die voor zijn onverkochte voorraad staat
Steun voor de premier met zijn moeilijke verhaal
Want we zijn allemaal deel van dat moeilijke verhaal

Steun voor de onderwijzer bij de lastige afstandsklas
Steun voor de journalist met een invoelend verslag
Steun voor de tandarts die boven een mond moet hangen
Steun voor de ambulancebroeder die een zieke letterlijk op moet vangen
Steun voor de vrijwilliger die met iemand zonder aanspraak spreekt
En steun voor iedereen die ik ten onrechte vergeet

Steun, steun, steun voor ieder die het nodig heeft
Alleen is en behoefte aan een woordje heeft
Samen is en verschillende behoeftes heeft
Steun ook, als ik het vragen mag, voor onszelf
Dat we gewoon gezond mogen blijven
of sterk aan de andere kant van Corona verschijnen