Waar Inez loopt, daar loopt ik ook.
We delen dezelfde stappen.
Op dezelfde tektonische plaat.
Op hetzelfde veen.
We zien dezelfde koppen.
We gebruiken dezelfde woorden.
Soms zelfs in dezelfde volgorde.
Alleen klopt mijn meter niet.
Leven is een spel.
Een theater.
Leven heeft niets om het lijf
Leven doe je per meter.
Leven is een dans vol beweging.
Haast je niet op de dansvloer.
Hou elkaar vast.
Omarm, omhels, beweeg.
Kus en zweet.
Hier en nu.
‘Memento hoc Momento’
Liefde zit ook in het geluk van andere mensen zal ze zeggen
en
Haast je niet om naar me toe te komen.
We hebben allemaal hetzelfde doel en
we hebben allemaal een andere reis.
En iedere reis begint met een metergrote pas.
“Hoe zou het zijn als men plotseling verdwijnt,
zou er een lege plek zijn op de aarde, een lege plek in een hart?
Het antwoord is ja.
Ze speelt nu tikkertje tussen het zonlicht en de bladeren.
Ze leerde me dat je door te zwijgen “misschien nog wel veel meer kunt zeggen.
Ze is het flinterdunne laagje stof.
Ze woont hier in de stad. Ze is de stad.
Ze dwaalt langs de katten in de raamkozijnen.
Ze zit in hofjes en hangt op muren.
Ze schildert de regen op het gras.
En hier wandelt ze krom tussen de zerken en streelt liefdevol de stenen.
Wrijft wat leven in haar oude benen.
“Of is het zo dat men verdwijnend ergens de juiste plaats vult op de aarde,
de juiste plaats vindt in een hart?”
Het antwoord is ja.
Waar Inez loopt, daar loopt ik ook.
We delen dezelfde stappen.
Op dezelfde tektonische plaat.
Hetzelfde veen.
Ze woont in het huis waar ik naar toe beweeg.
Iedere honderd jaar precies één meter.
–
Chris Bellekom
Stadsdichter van Gouda
Voordracht tijdens de opening van het Inez Meterjaar
13-04-2025 – Oude Begraafplaats