muren zijn neergehaald verbanden afgebroken uitgestrooid elders in de stad nu verrijst een welgesteldenwijk zolang het duurt op gladgestreken bodem Aart Both
* voormalige ‘prachtwijk’ in Gouda
herfst
het langgerekte lijf van de slak glijdt over koud asfalt neemt voorrang op medeweggebruikers riskeert vroegtijdig overlijden de overkant is ver met deze snelheid Aart Both
Mannen mogen Melden
Kleding bedekt veel De pijnlijke arm onder de lange mouw De beurse plek onder de losse rok Bewegen blijft lastig Kleding bedekt veel Make-up minder Poeders doen wel wat Lippenstift niets Wimpers laten los De mond blijft strak Haren helpen ook zolang ze lang zijn Het gezicht kan even worden afgewend Maar ogen helpen niets voor wie kan zien Willen wij mannen het wel zien? Melden wij wanneer nodig? Voor de vrouw van de vriend? Voor de vriendin van de coach? Voor de gedoofde vlam van een al te sterke schoft? Ook mannen kennen angst Maar dat zou niet de angst om te melden mogen zijn Peter Noordhoek
Gedicht bij ‘Orange the World 2020’
Internationale campagne
tegen Geweld tegen Vrouwen
op verzoek van Soroptimisten en Zonta Gouda
Dat wat zich laat vangen
Bij het hijsen van de regenboogvlag
Er is zoveel wat ons kan vangen: een baan, een hobby of huurcontract Maar ook bijvoorbeeld een moment, een gedachte, een idee Er is zoveel wat ons kan vangen Maar wat zich niet zo goed laat vangen is onze aard, ons wezen, wie wij zijn De optelsom van alle cellen in ons lichaam kan nooit optellen tot wat wij zijn aan voorkeuren, kleuren en keuzen: wij zijn niet in onze cellen te vangen Wel zijn we in onze talenten te vangen in onze verschillen en verscheidenheid Een delen en een diversiteit die weer tot steeds nieuwe patronen en variaties leidt: het telkens weer ontsnappen richting een nieuwe werkelijkheid Dus vier de eenheid die je in onze verschillen ziet Dat wat zich niet laat vangen is wat ons het meeste biedt
Erfgoed
Wij lopen waar zij ook liepen Wij slapen waar zij ook sliepen Wij wonen, werken, leven waar zij dat ook deden Voor ons Zo ver, ver, voor ons Iemand bouwde hier ooit een huis. Verbouwde, verfraaide en verslonsde het Iemand kocht dat huis Leefde, had lief en stierf Iemand deed het van de hand En zo ging ons pand van hand tot hand
Wij wonen waar zo velen woonden Zien hetzelfde licht Bewegen in hun schaduw Groeien mee met de stad Leven in dezelfde panden Beheren het Onderhouden het Koesteren het en doen het ooit van de hand Brengen ons erfgoed naar volgende handen (Nou, nou, zei die man in nieuw Westergouwe, van mij mogen ze die ouwe meuk wel houwe)
Ik lees de lenzen
Voor de fotografen van Gouda
Ik lees het licht Hoe het over stenen strijkt Over groen, gezichten Weer, water Ik lees de luchten Hoe ze die blauwen wolken bouwen zonlicht vangen Ik lees de stenen zie de patronen hoe ze die breken de stad aan ons tonen Ik lees de levens vang de mensen van Gouda in hun lenzen
De afgelopen weken zijn er weer heel veel prachtige foto’s van en in Gouda gepubliceerd. Die komen allemaal gratis langs op onze social media, ware het niet dat gratis niet bestaat. Daarom verdienen onze (beroeps)fotografen even aandacht. Geef ze een opdracht in plaats van alleen de klik van de screensaver.
59 namen
59 mensen uit de maanden maart, april en mei 1945 haalden de bevrijding niet of niet echt Slachtoffers van een oorlog waarin honger, ziekte, armoe te lang te liggen kwamen onder een deken van angst en verdwaalde bommen Sindsdien liggen ze hier, onder deze heg - grotendeels kistloos, verhaalloos, gezichts- en steenloos in drie groepen samen begraven en ongetwijfeld herdacht en ooit herinnerd, maar ook een te lang vergeten massa mensen onder een heg Gelukkig rest hen nu dit, hun namen: Arie, Pietertje, Bernardus, Jan, Johannes en Johan, Hendrik, Albertus en Jannetje, Alexander, Johanna, Frans en Petronella, Anna en Anton, Dirk en Klaasje, Simon, Pieter, Hugo, Huibertje en Hermina, Jacobus, Robert, Herbert en Leendert Andries, Anna en Anna Maria Gerda, Frederik en Hendrik, Peter, Cornelis, Franciscus en Hendrika, Teunis, Nico, Willem en Wilhelmina Wij kennen nu hun namen en bij deze verzamelde voornamen ook achternamen die zo te horen bijna te alledaags zijn voor onze moderne oren In hen komt ook ons eigen leven samen: Wij wonen langs de straten waar zij aan woonden Zij gingen op school waar wij naar school gingen Wij steken de Markt net zo schuin over als zij ooit deden Zij kenden de weg hier net zo goed als wij die nu weten Wij leven waar zij ooit leefden Zij spraken waar wij nu spreken Wij kennen nu hun namen Verschillen zijn er zeker Zij hebben nooit geleefd op anderhalve meter Wij hebben nooit zoals zij onze vrijheid vijf jaar opgegeven Maar één ding is zeker Als wij gaan rest ook van ons uiteindelijk maar één ding en dat is niet ons lichaam niet onze faam maar wel onze eigen naam en wie die naam ook spreekt breekt een nieuwe herinnering aan Hier staan we dan Bij een bord met 59 namen 59 mensen, 59 verhalen In één graf onder één heg En wij kennen nu hun namen: Arie, Pietertje, Bernardus, Jan, Johannes en Johan, Hendrik, Albertus en Jannetje, Alexander, Johanna, Frans en Petronella, Anna en Anton, Dirk en Klaasje, Simon, Pieter, Hugo, Huibertje en Hermina, Jacobus, Robert, Herbert en Leendert Andries, Anna en Anna Maria Gerda, Frederik, Hendrik, Peter, Cornelis, Franciscus en Hendrika, Teunis, Nico, Willem en Wilhelmina Dit zijn hun namen
Dit zijn hun namen
Dit zijn hun namen
* Vanwege de voordracht zijn enkel de voornamen genoemd en niet de achternamen, waarbij ook aangetekend moet worden dat er sommige voornamen door meerdere mensen werden gedragen. De volledige lijst met namen is bij comité te lezen en uiteraard op het nieuwe bord van de begraafplaats zelf.
De BOA
Hij weet niet waar hij heen moet gaan Een arm wijst hem de weg Zij zet haar scooter zomaar ergens neer Een gebaar zegt: nee, daar Weer iemand anders kookt van woede Een gesprek volgt: rustig maar Iemand waant zich onbespied Gelukkig is er toch iemand die het ziet Dat zijn de BOA’s, onze BOA’s Niet onze vijanden, maar onze maten Geen dienders, wel dieners Geen grote woorden, wel menselijke maten Want het is niet hun openbare ruimte, het is de onze Het zijn niet hun regels, het zijn de onze Een puinhoop op straat, is onze puinhoop Te dicht op elkaar, is ons gevaar En vindt u dat onzin, lastig, nooit terecht En ligt het dus aan de BOA Vraag u dan af: zijn zij de bedenkers van Corona? Hebben zij de regels opgelegd Om u te pesten, te plagen? Dan zou het u misschien kunnen dagen: Dit zijn de BOA’s, onze BOA’s Niet onze vijanden, maar onze maten Geen dienders, wel dieners Geen grote woorden, wel menselijke maten
Slotje
Ik hoor een slotje langzaam los gaan klikken van een deur die wijzelf hebben dichtgedaan Een sterk gevoel van bevrijding wrijft met een weigering om zelf naar buiten te gaan Uit angst, voorzichtigheid en de duidelijke belachelijkheid van beiden Nietwaar? Wat zijn wij toch dubbele wezens En wat hebben we het gezag toch nodig om een vrijheid te pakken die we allang hadden willen nemen
4 & 5 mei
Op 4 mei gedenken we Op 5 mei vieren we Een dag waarop trompetten lange tonen maken Een dag waarop bands en DJ’s hun herrie maken Een dag die om stilte vraagt Een dag die meer is dan een feest Die dag En die dag komen samen als ze hun draden trekken van een voor velen ver verleden naar wat nu zo dichtbij is in het heden Dit is geschreven in dagen van virus en isolatie van thuiswerken en aan je thuis moeten werken Met in die kleinere ruimte meer ruimte voor onrust, rouw, verlies van banen en meer – niet in het minst de angst om te besmetten of besmet te worden Maar een paar maanden zijn nog geen 5 jaar En dit is niet de eerste crisis sinds die oorlog van 75-jaar voor het heden En hoe vaak hebben we niet laten zien - en laten we nu al zien – Hoe sterk we zijn en hoe samen we zijn als het moet Als het ertoe doet Laten we 4 mei en 5 mei in ere houden En deze dagen extra waarderen als we nog niet bevrijd zijn van Corona en het er nog niet de tijd naar is om af te ronden en te vieren Dus blijven we zeggen: Op 4 mei gedenken we Op 5 mei vieren we Een dag waarop trompetten lange tonen maken Een dag waarop bands en DJ’s hun herrie maken Een dag die om stilte vraagt Een dag die meer is dan een feest