Een hand op de kist Een knik van het hoofd Een gemompeld ‘daar ga je’ Een controle van de naam die iets meer dan controle is Alles helpt, ook op afstand Eenzaam maakt snel alleen De man, vrouw, voor ons die onaanraakbaar naar graf of urn gaat Heeft ook ons allen ongewild op afstand tot elkaar gezet Maar troost kent geen tijd Is niet gebonden aan Corona openingstijden of bezoekerslimieten Er is altijd tijd voor afscheid Een later laatste afscheid Dus leg ik in gedachten mijn hand op de kist Knik ik mijn hoofd Noem ik jouw naam en neem ik geenafstand tot herinnering Peter Noordhoek
alleen
Gewoon doorlopen
Niet omkijken nu. Gewoon doorlopen. Je voetstappen horen weerklinken van de gevels. Dat gaat goed. De uiterste brug over. De binnenstad in. En blijven doorlopen. Nakijkers. Niet op letten. Onverslaanbaarheid veinzen. Even stilstaan bij een foto in de etalage (de volkomen blik van Salgado) mag wel. Maar nu weer doorlopen. Fier rechtop aan de kroeg voorbijgaan. Laten zien dat je het aankan; man alleen zijn. Met je pijp in je mond. Rookwolken uitstotend als een stoomtrein (ook van staal, en gitzwart geschilderd). Geen acht slaan op de hond die toeschiet om te bijten, haast de lijn breekt. Doodgewoon door blijven lopen. Jan Graafland