Waarom ga je terug als je niet weet waar je naar terug gaat komen? Deze trein brengt je terug naar het huis waar je bent geboren maar wie is er om je op te halen? Is er nog iemand om herinneringen mee op te halen? Station Gouda komt in beeld als station Hoop en Vrees De plek waar je in je dromen terug zou zijn van weggeweest Waar je eindelijk zult weten waar iedereen is gebleven Of misschien afscheid moet nemen van wie je geen afscheid kon nemen Met geleende kleding en geen bezit loop je door je straten van ooit Tot slot, bij je vroeger huis gekomen bel je met verhoogde hartslag aan Wie leeft er nog, wie is omgekomen Is dit een huis van nooit? Wie er opendoet is de stilte De stilte en het niet weten of willen weten Moe van moed of nog lam van lafheid doet een generatie er het zwijgen toe Geeft lege antwoorden en doet de deur weer toe. Peter Noordhoek
Er is een bijzonder boeiende foto van vlak na de tweede wereldoorlog. Op een kapotgeschoten station Gouda ziet een menigte hoe een trein terugkomt vol met mannen en jongens die terugkomen uit de Arbeitseinsatz in Duitsland. Het moet een spannend moment zijn geweest. Vol hoopvolle verwachting, maar ook met zorg over hoe de geliefden terug zouden keren.
De foto heeft mij door doen denken. In deze trein zaten, voor zover ik weet, geen terugkerende joden. Dat zal later zijn geweest. Maar hoe zijn zij ontvangen? Zoals uit getuigenissen blijkt niet erg goed. Daar gaat dit gedicht over