Peter Noordhoek

Peter Noordhoek is dichter zonder dat zo te hebben bedoeld. Voor ‘echte’ dichters heeft hij altijd een groot ontzag gehad, maar zelf heeft hij moeite zich zo te zien. Hij ziet het meer als een soort ‘zingend proza’, waarbij het inhoudelijk best diep kan gaan, maar de woorden te volgen blijven. Verder kenmerkt zijn werk zich o.a. door een voorkeur voor bijzondere thematiek: gedichten over werk (‘organisatiepoezie’), gedichten over kerst en nieuwjaar, over clichés, over politiek en bestuur en andere invalshoeken die buiten de gebruikelijke thematiek vallen.

Omdat zijn periode als stadsdichter nagenoeg geheel samenvalt met Corona is ook daar een bundel over. Hij meest koestert hij de dichtroman ‘Over de rand’. Op een dag verzamelde hij alle gedichten die hij tot zijn 28e geschreven had, legde deze op volgorde van een mensenleven en liet een oude man vertellen hoe de gedichten zijn leven beschrijven.

Inmiddels is het nodige van zijn hand verschenen. Op www.peternoordhoek.nl staat een uitgebreid overzicht, inclusief meerdere bundels van zijn hand. Deze bundels zijn ook te downloaden of verkrijgbaar via Uitgeverij MeerdanNu.

De staat van de Kunst

Chris Bellekom

De wereld staat in lichterlaaie
Genocide Hongersnood Bommen en granaten.
Landsgrenzen zijn optioneel, staan ter discussie
En wij nemen nog een bitterbal een biertje
Schuilen onder een verwarmd terras een kwartiertje
tot de bui over is.

De rebellen doden kerken vol kinderen
De overheidsgetrouwen steken moskees in de brand
Gevoelloze machines trekken ten strijde
En onze expositie staat groot in de krant
Die deze week vanwege de vakantie niet bezorgd is.
Ellende.

We bouwen onze eigen staat
een klein landje vol schoonheid en ongemak
Een handjevol hoop hoe het eigenlijk zou moeten zijn
Warm en droog en bekeken door een ander oog.

We dansen op deze salon langs en met elkaar
We bouwen, kwasten, kleien schaven
We spreken onze eigen taal en tonen onze eigen discipline
We blazen glas en breken botten
En we kijken samen wat er nog te redden valt

In de staat van de Kunst ben je veilig
Kun je vluchten, schuilen, rusten
We proberen te inspireren.
Hier is alles dynamisch en gevarieerd.
Tactiel en ongecensureerd
Zorgvuldig gecomponeerd.

De wereld staat in lichterlaaie
Genocide Hongersnood Bommen en granaten.
Landsgrenzen zijn optioneel, staan ter discussie
En wij nemen nog een bitterbal een biertje
Schuilen onder een verwarmd terras een kwartiertje
tot de bui over is.

Misschien kunnen we de wereld blussen
We bouwen onze eigen staat van Kunst
en veroveren straat voor straat
Tot de hele wereld
Niet meer ten onder gaat.

Chris Bellekom
bij de opening van een expositie van de firma van Drie op 1 augustus

Verhalen van de gemeenteraad

Verhalen van de gemeenteraad

Timo van Gastel

Ik hou van lezen
Al een flinke tijd
Al mijn hele leven

En zo zal het ook blijven
Want als ik een boek zie
Kan ik het niet laten
Om erin te kijken
Er doorheen te dwalen

Want als ik lees
Word ik een met de hoofdpersoon
Ik leef met alles mee
Wat hij doet voelt doodgewoon

Als ik klaar ben met het boek
Dan verlang ik naar meer
Het is nooit genoeg
Ik wil door blijven lezen keer op keer
En door de verhalen
Word ik het boek in getrokken
Ze weten me met alleen woorden
Een andere wereld binnen te lokken
En ook in de gemeenteraad
Vertellen jullie je verhalen
Over hoe jullie denken dat
Jullie Gouda beter kunnen maken
Hier in deze zaal worden ze verteld
Waarmee jullie zorgen dat elke inwoner telt

En de inwoners van Gouda
Die jullie verhalen lezen
Zijn allemaal anders
En worden elk door een ander verhaal gegrepen
Maar uiteindelijk staat in elk verhaal geschreven
Hoe we Gouda een mooie toekomst gaan geven

Timo van Gastel

Waar Inez loopt.

Chris Bellekom

Waar Inez loopt, daar loopt ik ook.
We delen dezelfde stappen.
Op dezelfde tektonische plaat.
Op hetzelfde veen.
We zien dezelfde koppen.
We gebruiken dezelfde woorden.
Soms zelfs in dezelfde volgorde.
Alleen klopt mijn meter niet.

Leven is een spel.
Een theater.
Leven heeft niets om het lijf
Leven doe je per meter.
Leven is een dans vol beweging.
Haast je niet op de dansvloer.
Hou elkaar vast.
Omarm, omhels, beweeg.
Kus en zweet.
Hier en nu.
‘Memento hoc Momento’

Liefde zit ook in het geluk van andere mensen zal ze zeggen
en
Haast je niet om naar me toe te komen.
We hebben allemaal hetzelfde doel en
we hebben allemaal een andere reis.
En iedere reis begint met een metergrote pas.

“Hoe zou het zijn als men plotseling verdwijnt,
zou er een lege plek zijn op de aarde, een lege plek in een hart?
Het antwoord is ja.

Ze speelt nu tikkertje tussen het zonlicht en de bladeren.
Ze leerde me dat je door te zwijgen “misschien nog wel veel meer kunt zeggen.
Ze is het flinterdunne laagje stof.
Ze woont hier in de stad. Ze is de stad.
Ze dwaalt langs de katten in de raamkozijnen.
Ze zit in hofjes en hangt op muren.
Ze schildert de regen op het gras.
En hier wandelt ze krom tussen de zerken en streelt liefdevol de stenen.
Wrijft wat leven in haar oude benen.

“Of is het zo dat men verdwijnend ergens de juiste plaats vult op de aarde,
de juiste plaats vindt in een hart?”
Het antwoord is ja.

Waar Inez loopt, daar loopt ik ook.
We delen dezelfde stappen.
Op dezelfde tektonische plaat.
Hetzelfde veen.

Ze woont in het huis waar ik naar toe beweeg.
Iedere honderd jaar precies één meter.

–

Chris Bellekom
Stadsdichter van Gouda
Voordracht tijdens de opening van het Inez Meterjaar
13-04-2025 – Oude Begraafplaats

Op Dorp

Chris Bellekom

Als bijna iedereen het dorp heeft verlaten;
de bakker, de slager en de kruidenier,
dan woon je in een trui vol gaten.
Op dorp geen supermarkt, geen groenteboer en geen poelier.

Het zoethout van een cent werd snoep.
De tijd verandert, dat zijn zo van die dingen.
De iPad vervangt het hinkelen op de stoep,
maar op dorp is het tijd voor nieuwe herinneringen.

Sla de handen in elkaar en maak je kwaad.
Roep de hulp in van de buren, gemeente en Vergeer.
Zeg op dorp: ‘Het is genoeg geweest. We komen in verweer!’
En een strijdkreet klonk van straat tot straat.

Het verleden is geen plek om te blijven hangen.
Schroef de planken. Haal het spinrag van de ramen!
Kracht en overtuiging, geloof, hoop en liefde zijn onze namen.
Wij zijn ‘Op Dorp’ en dorpers doen het samen!

–

Chris Bellekom
13 juni 2025
Reeuwijk-Dorp, bij de opening van de Dorpswinkel

De Groenendaal

Chris Bellekom

Stap eens af en sta eens stil
Er is een straat in de stad
Waar de deuren open staan
Al is het in de winter
spreekwoordelijk

Stap eens af en sta eens stil
Voor de met zorg verzorgde etalages
Pas je tred aan
en doe je handen in je zakken
Eerlijkheid is samenhang
Samen werken

Een straat in de stad
Als een lange gang
waar de lachende middenstand snapt
dat de wereld draait om mensen

Waar winst geen vies woord is
maar staat voor een broodje Parmaham
en niet voor een jacht voor de kust

Er is een straat in de stad
waar de rust van vroeger
je nog toelacht

Waar de spullen duurzaam zijn
Het eten oorspronkelijk
de lonen eerlijk zijn
De handel openhartig is
De oorsprong doorzichtig is

Stap eens af en sta eens stil
Kom op verhaal
in de Groenendaal

–

Chris Bellekom
ter gelegenheid van het Lentefeest van de Lange en Korte Groenendaal op 23 mei 2025

(zonder titel)

Timo van Gastel

Hier in Gouda
Woonde een kind
Een joods kind
Hij was blij
Blij, maar vooral vrij
Dat was ook normaal
Gewoon, heel normaal
Tot 1939, het rampjaar
Toen werd vrijheid gek
Het werd raar

Daar in Oekraïne
Woont een kind
Een normaal kind
Zij was altijd aan het spelen
Spelen, nooit vervelen

Maar nu kan ze zich niet eens meer vervelen
Daarvoor is ze te bang
Voor wat er gaat gebeuren
Met haar en haar land

En zullen er over 100 jaar
Nog kinderen in oorlog leven
Of is het dan slechts een woord
Gek en raar
En door iedereen vergeten

Maar wat oorlogen hebben gedaan
Door het vernietigen van zoveel levens
Daar zal elk jaar
Bij worden stilgestaan
Zodat we het nooit vergeten.

Timo van Gastel

Lente

Timo van Gastel

Soms heb ik het gevoel
Dat ik ’s winters lig te slapen
En dat ik halverwege april
Eindelijk begin te ontwaken

En tegelijkertijd als ik ontwaak
Komen de planten uit hun winterslaap
De bomen worden groen
En de bloemen krijgen kleuren
Zonder er iets voor te doen
Zie ik de wereld opfleuren

En ook van binnen verandert er iets
Als de zon begint te schijnen
Wil ik niet meer langer
In mijn huis verdwijnen
In plaats van FIFA spelen
En me daarbuiten veel vervelen
Doe ik nu de offlineversie ervan
Voetballen met vrienden tot ik niet meer kan
En het bevalt me prima
Hier kan ik wel gewend aan raken

Want ik denk dat we na die lange donkere maanden
Vol met kou en nattigheid
Wel even toe waren
Aan wat lente vrolijkheid

Timo van Gastel

Tot hier en niet verder

Chris Bellekom

We wandelen tot hier en niet verder.
Hier is het graf. Hier staan de namen.
Hier zingt het koor.
Hier vallen de tranen op de Markt.
We bukken. We buigen. We strompelen.
We dragen de doden met ons mee.


Wij wandelen traag en zwaar en zij aan zij,
in lange rijen diepe stilte.
We zijn motten naar een vlam.
We zijn bijna ondragelijke harten naar een vlag halfstok.
We sjouwen. We slepen. We worstelen.
We dragen de doden met ons mee.

Ik draag mijn deel doden met me mee.
Het leven dat ik heb is mijn getuigenis.
Dat deze doden eer verdienen.
Deze mensen die zeiden “Tot hier en niet verder”.

Deze mensen die zeiden “Tot hier en niet verder”:
Neergeschoten door een bezetter
met een gericht nekschot en verdwaalde kogels.
Vergast en afgevoerd.
Huilend en ver van huis
gevoerd aan de moordmachines.
Geofferd op het hakblok
van fascisme, communisme of kapitalisme.
Mensen die vrede stichtten in vreemde oorden
of rondliepen met verboden woorden.
Gebombardeerd, verhongerd, vastgezet,
Door bermbommen doodgebloed en doodgeslagen
Geblinddoekt voor een vuurpeloton gezet.

Ik draag de doden met mij mee.
Het leven dat ik heb is mijn getuigenis
Ik stel mezelf twee minuten lang de vraag.
Waar ik dit leven voor op zou geven
om gedragen te worden door wie hier nu nog is.

–

Chris Bellekom

Stadsdichter van Gouda

Voorgedragen tijdens de bijeenkomst voor de Dodenherdenking in de Sint Janskerk te Gouda

4 mei 2025

Gezichten van Gouda.

Chris Bellekom

Ik hou van mensen. Maar niet altijd.
Ik hou van Gouda. Maar niet altijd.
Ik hou van jou.

Ik hou van mensen die ook een hekel hebben
aan het woord diversiteit om te benadrukken
dat andere mensen ook mensen horen te zijn.

Lees in ieder gezicht een verhaal
De rimpels rond je mond zijn een roman.
En in iedere stem hoor je een gedicht.
Je ogen zingen een nog onbekend lied.
Er zijn liedjes van ver weg en liedjes van dichtbij.
In accenten die ik niet thuis kan brengen
Die hier desalniettemin thuis zijn.

We weven in en rond elkaar op straat
draaien misschien wel dezelfde cirkels.
Maar ik zag je pas voor het eerst
online op een foto in een krant.
Die vertelde me de andere kant.

Ik wist namelijk nog niet dat jij er ook was.
Het spijt me als ik boos tegen je deed
toen we tegen elkaar aan botsten in de Hema.
Je kende mijn verhaal niet.
Het was een slechte dag.
En je deed zo aardig ondanks mijn norsheid.
Je had een goede dag.

Ik hou van mensen. Maar niet altijd.
Ik hou van Gouda. Maar niet altijd.
Ik hou van jou.

Ik hou van mensen die met andere mensen praten.
Mensen die weten dat de we allemaal maar één taal begrijpen
Die taal is liefde. Kijk in mijn ogen.
Hier mag je even staren, gluren, ongegeneerd kijken.
Staar maar naar mijn foto.
Ik hou van jou.

–

Chris Bellekom
Stadsdichter van Gouda
Voorgedragen tijdens de opening van de expositie Gezichten van Gouda.
03-05-2025 – Jeruzalemkapel

Reizen door de tijd

Timo van Gastel

Ze reisde door de tijd voor bijna 100 jaar
En nu op mijn 13de neem ik het over van haar
En tijdens haar leven
Zag ze alles veranderen
Maar de gebouwen bleven
Ook het stadhuis en de Sint-Jan
Ze hielden stand
Als levende herinneringen
Van een uitgestorven tijd

Als start van een nieuwe tijdreis
Want ik ben begonnen met mijn reizen
Door naar ze te kijken
En proberen te begrijpen
Hoe ze ooit zijn gemaakt
En wat voor mensen hebben het gedaan
Soms stel ik mij dat soort vragen
En door die bij me te dragen
Voelt het alsof ik door de tijd heen reis

Ook denk ik als ik naar school fiets
Langs de Hoge Gouwe
Misschien keek Inez Meter tientallen jaren geleden
Naar precies dezelfde gebouwen
In dezelfde straat en dezelfde wijk
Maar gescheiden door de tijd

En de tijd is niet ons enige verschil
Want hoewel ze veel heeft gedaan
Is ze nooit uit Gouda weggegaan
Maar ik wil niet voor altijd in Gouda blijven
Daarvoor wil ik veel te graag rond de wereld reizen
Maar ik wil wel naar mijn jeugd in Gouda kunnen kijken
En een gevoel van trots en dankbaarheid krijgen.

Timo van Gastel