Peter Noordhoek

Peter Noordhoek is dichter zonder dat zo te hebben bedoeld. Voor ‘echte’ dichters heeft hij altijd een groot ontzag gehad, maar zelf heeft hij moeite zich zo te zien. Hij ziet het meer als een soort ‘zingend proza’, waarbij het inhoudelijk best diep kan gaan, maar de woorden te volgen blijven. Verder kenmerkt zijn werk zich o.a. door een voorkeur voor bijzondere thematiek: gedichten over werk (‘organisatiepoezie’), gedichten over kerst en nieuwjaar, over clichés, over politiek en bestuur en andere invalshoeken die buiten de gebruikelijke thematiek vallen.

Omdat zijn periode als stadsdichter nagenoeg geheel samenvalt met Corona is ook daar een bundel over. Hij meest koestert hij de dichtroman ‘Over de rand’. Op een dag verzamelde hij alle gedichten die hij tot zijn 28e geschreven had, legde deze op volgorde van een mensenleven en liet een oude man vertellen hoe de gedichten zijn leven beschrijven.

Inmiddels is het nodige van zijn hand verschenen. Op www.peternoordhoek.nl staat een uitgebreid overzicht, inclusief meerdere bundels van zijn hand. Deze bundels zijn ook te downloaden of verkrijgbaar via Uitgeverij MeerdanNu.

(zonder titel)

Timo van Gastel

Hier in Gouda
Woonde een kind
Een joods kind
Hij was blij
Blij, maar vooral vrij
Dat was ook normaal
Gewoon, heel normaal
Tot 1939, het rampjaar
Toen werd vrijheid gek
Het werd raar

Daar in Oekraïne
Woont een kind
Een normaal kind
Zij was altijd aan het spelen
Spelen, nooit vervelen

Maar nu kan ze zich niet eens meer vervelen
Daarvoor is ze te bang
Voor wat er gaat gebeuren
Met haar en haar land

En zullen er over 100 jaar
Nog kinderen in oorlog leven
Of is het dan slechts een woord
Gek en raar
En door iedereen vergeten

Maar wat oorlogen hebben gedaan
Door het vernietigen van zoveel levens
Daar zal elk jaar
Bij worden stilgestaan
Zodat we het nooit vergeten.

Timo van Gastel

Lente

Timo van Gastel

Soms heb ik het gevoel
Dat ik ’s winters lig te slapen
En dat ik halverwege april
Eindelijk begin te ontwaken

En tegelijkertijd als ik ontwaak
Komen de planten uit hun winterslaap
De bomen worden groen
En de bloemen krijgen kleuren
Zonder er iets voor te doen
Zie ik de wereld opfleuren

En ook van binnen verandert er iets
Als de zon begint te schijnen
Wil ik niet meer langer
In mijn huis verdwijnen
In plaats van FIFA spelen
En me daarbuiten veel vervelen
Doe ik nu de offlineversie ervan
Voetballen met vrienden tot ik niet meer kan
En het bevalt me prima
Hier kan ik wel gewend aan raken

Want ik denk dat we na die lange donkere maanden
Vol met kou en nattigheid
Wel even toe waren
Aan wat lente vrolijkheid

Timo van Gastel

Tot hier en niet verder

Chris Bellekom

We wandelen tot hier en niet verder.
Hier is het graf. Hier staan de namen.
Hier zingt het koor.
Hier vallen de tranen op de Markt.
We bukken. We buigen. We strompelen.
We dragen de doden met ons mee.


Wij wandelen traag en zwaar en zij aan zij,
in lange rijen diepe stilte.
We zijn motten naar een vlam.
We zijn bijna ondragelijke harten naar een vlag halfstok.
We sjouwen. We slepen. We worstelen.
We dragen de doden met ons mee.

Ik draag mijn deel doden met me mee.
Het leven dat ik heb is mijn getuigenis.
Dat deze doden eer verdienen.
Deze mensen die zeiden “Tot hier en niet verder”.

Deze mensen die zeiden “Tot hier en niet verder”:
Neergeschoten door een bezetter
met een gericht nekschot en verdwaalde kogels.
Vergast en afgevoerd.
Huilend en ver van huis
gevoerd aan de moordmachines.
Geofferd op het hakblok
van fascisme, communisme of kapitalisme.
Mensen die vrede stichtten in vreemde oorden
of rondliepen met verboden woorden.
Gebombardeerd, verhongerd, vastgezet,
Door bermbommen doodgebloed en doodgeslagen
Geblinddoekt voor een vuurpeloton gezet.

Ik draag de doden met mij mee.
Het leven dat ik heb is mijn getuigenis
Ik stel mezelf twee minuten lang de vraag.
Waar ik dit leven voor op zou geven
om gedragen te worden door wie hier nu nog is.

–

Chris Bellekom

Stadsdichter van Gouda

Voorgedragen tijdens de bijeenkomst voor de Dodenherdenking in de Sint Janskerk te Gouda

4 mei 2025

Reizen door de tijd

Timo van Gastel

Ze reisde door de tijd voor bijna 100 jaar
En nu op mijn 13de neem ik het over van haar
En tijdens haar leven
Zag ze alles veranderen
Maar de gebouwen bleven
Ook het stadhuis en de Sint-Jan
Ze hielden stand
Als levende herinneringen
Van een uitgestorven tijd

Als start van een nieuwe tijdreis
Want ik ben begonnen met mijn reizen
Door naar ze te kijken
En proberen te begrijpen
Hoe ze ooit zijn gemaakt
En wat voor mensen hebben het gedaan
Soms stel ik mij dat soort vragen
En door die bij me te dragen
Voelt het alsof ik door de tijd heen reis

Ook denk ik als ik naar school fiets
Langs de Hoge Gouwe
Misschien keek Inez Meter tientallen jaren geleden
Naar precies dezelfde gebouwen
In dezelfde straat en dezelfde wijk
Maar gescheiden door de tijd

En de tijd is niet ons enige verschil
Want hoewel ze veel heeft gedaan
Is ze nooit uit Gouda weggegaan
Maar ik wil niet voor altijd in Gouda blijven
Daarvoor wil ik veel te graag rond de wereld reizen
Maar ik wil wel naar mijn jeugd in Gouda kunnen kijken
En een gevoel van trots en dankbaarheid krijgen.

Timo van Gastel

Edith

Brecht Boekraad

Ik weet niet hoe je was
Maar ik weet dat je veel ouderwetse woorden gebruikte zoals ‘haast’ en ‘pas’
Het is gek om te bedenken dat je ouders had en een broer
En dat je lieve brieven schreef

Ik stel me zo voor
Dat je je vader als hij thuiskwam misschien wel in zijn armen vloog
Dat je broer stomme grappen maakte
En dat je moeder rode sokken haakte
Dat je nog niet veel begreep want je was nog jong
Maar dat je wist wat liefde was

Dat een storm niet meer was dan regen
Dat je naar het tikken op het dak luisterde met je broer
En dat jullie enkel zwegen
Dat je kinderboeken las
Dat je ’s zomers speelde in het gras
Omdat de wereld nog heel was

Het is gek om te bedenken
Dat een storm niet enkel regen bleef
Dat je je allerlaatste brieven schreef
Dat je nog niet wist wat je later wilde worden
Maar dat later later bleef

Brecht Boekraad
Gouda 20 februari 2025

bij de opening van de tentoonstelling ‘Edith: een gewoon Gouds meisje’ in museum Gouda

Anders zijn we

Brecht Boekraad

Gedicht bij de kerstboom, Gouda bij Kaarslicht 2024

Wees jezelf
Je hebt het geleerd op de basisschool
Mensen roepen het overal
Niet wetend wat het eigenlijk betekent
Jezelf zijn

In de grondwet staat dat je niet mag discrimineren wegens etniciteit, godsdienst, en seksuele gerichtheid
Ik kan met geen woorden uitdrukken hoe erg het me spijt
Dat we dat wel doen

Waarom is het in dit veilige land
Je hele persoonlijkheid
Als je deel bent van een minderheid
Ongelooflijk hoe zelfs de grondwet je zo misleidt

Het lijkt haast in de menselijke aard
Te liggen om anderen te kleineren
Je kan nog zo hard het tegendeel beweren
Maar we doen het allemaal

Mettertijd heeft het woord respect zijn betekenis verloren
Omdat we het te vaak horen
Van mensen die het niet menen

Er wordt aangemoedigd om anders te zijn, want verschillen zijn prachtig
Wees jezelf maar niet te veel, je moet niet overdrijven
We moeten ons aanpassen aan de rest en tegelijkertijd onszelf blijven

Ik denk dat we allemaal weten
Dat we de ander hadden kunnen zijn
Wat als we dat niet vergeten

Want ruimte laten voor anderen
Maakt plek voor jezelf

Brecht Boekraad, Junior Stadsdichter

Dag buurvrouw …

Jeffrey van Geenen

Onze buurvrouw gaat verhuizen
ze woonde hier al vijftig jaar
en ik ik woon hier nog maar net
een jaar of drie misschien en nee
het is niet dat ik haar zo vaak sprak
het is niet dat ik bij haar zo vaak kwam
het is haar zien lopen
iedere dag
door onze straat
het is de warmte
in haar stem
als ze vraagt hoe het gaat

het gaat goed buurvrouw
maar jij gaat er vandoor
en wij
de rest van de straat

het gaat goed buurvrouw
maar wij blijven en missen je straks
in de dag-in dag-uit
dingen die je doet
waarmee wij zo zijn vertrouwd
in de wijk in de dag
ach

onze buurvrouw gaat verhuizen
ik heb haar sleutel klaargelegd
voor de dag dat ze zegt dat de kat
geen eten meer hoeft
omdat ze nu echt overgaan

en ik veins blij te zijn voor haar
maar onze buurvrouw gaat verhuizen
en lacht, wuift nog eens naar de straat
zegt: de kopers zijn leuke mensen
ze passen hier echt
en zij kan het weten
maar ik nog niet

en de straat
zal haar missen.

Jeffrey van Geenen

Zullen wij een wijk opschuiven?

Jeffrey van Geenen

In iedere buurt staat een partytent
met vers gezette thermosflessen
thee van Miriam koffie van Rachid
de buren die je dagelijks ziet op straat
zwaaien naar de buren die vaker binnen blijven
ze zwaaien vanachter hun ramen terug

mag ik vandaag een andere buurt
ik ben de mijne nog lang niet zat
maar de jouwe heb ik
nog niet gehad nog niet gekend
ik weet niet waar jij bent als je thuiskomt
wie naast je woont
wat jullie daar samen doen

al woon ik een kilometer bij jou vandaan
al lijken we in bijna niets in
wat we denken wat we vinden
wat we eten hoe we heten
toch horen we bij elkaar
wij zijn Gouwenaars
en daarin zijn wij gelijk
al woon ik in een andere wijk dan jij
we steken onze hand op
knikken naar elkaar
jij
bent mijn buur.

Nieuwe Bestuurscultuur

Jeffrey van Geenen

Hij lag er nachten wakker van
schoof de beslissing voor zich uit
maar vanmorgen stond hij op
en vond een reden
voor zijn rol

“Leden van de Staten
lieve jullie allemaal
het gewauwel in de Kamer
werd mij dit jaar te brutaal
de opgefokte sfeer en het sneren naar elkaar
maakten mij kwaad – nu is het klaar
vandaag is Prinsjesdag

ik kan mij geen crisis heugen
of ik sloeg mij er doorheen
ik kan bewezen beter stamelen
dan welke premier
en ik bezweer u dat ik u hier graag
wat eerder mee had verrast
maar bij koninklijk besluit heb ik
vandaag het parlement afgelast
ontbonden want fair is fair
regeren als een vorst
klinkt pas echt extraparlementair

ik heb er lang over nagedacht
wat ik jullie voor zou lezen
maar bij deze: hou je mond
en doe normaal
alleen mijn dochters
mogen zich als prinsesjes gedragen
en wen hier maar aan
dit zijn de nieuwe Prinsjesdagen.’

ZKH Willem-Alexander
en zijn Goudse ghostwriter
Jeffrey van Geenen