Selectie, stimulering en ondersteuning van de Goudse stadsdichter
de zaak is uitgekleed de poppenkast ontmanteld hier en daar nog goed achtergelaten de veegploeg is nog niet geweest woest en leeg komt bij mij op zoals in het begin toen daar licht op scheen ontstond leven en welzijn broed op deze grond in creatieve geesten Aart Both
in memoriam V&D
Het antwoord maakt de vraag bijzonder
want ik kan niet leven zonder
het kind dat onvoorwaardelijk voor mij kiest
Sinds ik mijn liefste heb verloren
fluistert zij woorden in mijn oren,
brengen brieven haar tot leven
ooit door haar voor mij geschreven
Eeuwenoude toekomstdromen
ontwaakten tijdloos in mijn brein
hebben mij van ver doen komen
Om hier en nu mezelf te zijn
Sinds ik samen met mijn kind
oude wetten kon ontvluchten
voelt het leven luchtig licht
onder zuiverblauwe luchten
Nu wij kleuren mogen dragen
in voltooid verleden tooi
versmelt wit in bruine chocolade
tot vriendinnentrots en pauwenmooi
Dit antwoord maakt de vraag bijzonder
want ik kan niet leven zonder
het waarmaken van mijn laatste dromen
in emotionele afscheidspijn
wetend dat het goed zal komen
Omdat wij op de keien van deze stad
bevlogen geloven, inspirerend geven
vragende vertellers zijn
daarom gaat het goed in ons leven
Nu Brussel weent om haar verloren kinderen heeft de lente zich teruggetrokken Als de norm zich nog voedt vanaf een geboorte in veiligheid voorbeeld en liefde kunnen we nog spelen Nu de norm nog uitdroogt vanaf een geboorte in oorlog gevangenschap en haat kunnen we slechts vluchten Nu we van elkaar vervreemden en als ontheemden over onze schouder kijken dwalen we doelloos Nu onze normen en waarden niet meer heilig zijn en wij niet meer veilig zijn sluiten we grenzen Zolang er onder ons nog gelijken zijn die vragen durven stellen niet per se over die ander maar vooral over zichzelf vinden we elkaar in dat laatste woord de laatste norm Pluriform De lente is nog niet begonnen nu een moeder weent om haar verloren kind
geen medelander integreert hier zonder fiets en oliebollen zes uur eten wij hier meneer één koekje bij de thee of koffie ‘welkom’ staat er op de deurmat daarop vegen wij onze voeten wij trekken alles uit de kast om onze eigenheid op te graven wij construeren zodat het echt wat lijkt Aart Both
jij zwijgend en onbekend
door de straten van de stad zou gaan
juist nu
de schimmen in mijn kamer
langer dreigen te worden
langer dan de schaduwen van een delier
mijn doodsangst pulseert
op het kunstmatig zoemen van mijn vitale signalen
ben je op zachte voeten teruggekomen
stem jij als een concertmeester het instrumentarium op elkaar af
leg je jouw hand heel even op de mijne
dan
kleurt het witter en helderder in mijn hoofd
tuimel ik terug op aarde
En als je dan weggaat
zal alles om mij heen lichter zijn
zal de pijn zachter voelen
zullen alle geluiden zingen als in een helend intermezzo
dan leg ik mijn hoofd op mijn armen en slaap
En als je dan morgen terugkomt
zal ik niet genezen maar veel beter zijn
dan zal ik je bij je mooiste naam noemen
Verpleegkunstenaar
Ik heb je binnengehaald. Ik genoot van je geur
vermengd met de lucht van het frisse gras
waarin ik languit lag terwijl ik probeerde te vergeten dat
mijn vaders lijf kas was versleten
toen hij -nog jong- de pijp aan Maarten gaf
ik na het uitstrooien van zijn as bittere tranen hoestte
en jou meteen weer nodig had
als troost. Ontkennend dat dit nu een verslaving was
Zo vaak heb ik je voor eens en voor altijd uitgemaakt
maar toch weer aangestoken en daarna extra diep geïnhaleerd
Mijn vingers, het rollen niet verleerd, leidden een eigen leven leek het wel
Alsof ik even niet had opgelet. Mijn wil stond buiten spel
Vandaag zag ik mijn vader in een winkelruit
Zijn grauwheid, de mondhoeken gerimpeld
als in een groot verdriet
Hij groette niet
Toen trapte ik je uit
Zal ik jou vergelijken met de zoetste appeltaart
vers gebakken op een late zomerdag in september?
Ik heb jou liever
Ik heb je liever dan dat
Ik heb je liever dan
pastelkleurige bruidssuikers
na een belofte van eeuwige trouw
Veel liever heb ik jou
met een kop koffie
aan een karig gedekte keukentafel
en liever dan het genieten van
een koninklijk ontbijt
tussen de lakens bij het eerste ochtendlicht
geniet ik jou
Ik heb je liever dan een lang verhaal
Ik dicht jou liever in een kort gedicht:
Goudse stroopwafel
ik proef je rond goudgeel geruit
Zolang jouw stroop stroomt door mijn bloed
zal ik je vergelijken met het zoetste zoet
zal ik je proeven als de verleidelijkste kus
lust ik je liever dan mijn liefste lust
Er liggen letters in mijn hoofd Luierend in de hangmat van de verbeelding Beetje schommelen op gedachtegolven Alsof het zomer is daarboven De lelijkste tijd om een letter te zijn Er wonen woorden in mijn hoofd Eten zich een toekomst aan de keukentafel Groeien hun hoofd tegen de zoldering Om zich dan volwassen te noemen Woorden wijzen soms de verkeerde weg Er zingen zinnen in mijn hoofd Kaatsende klanken aan een krekelmeer Rijgen regels aaneen tot sereen symfonie Roepend om meer vrijheid Of ik mijn hoofd even leegschudt op papier Maar de mooiste letters kennen geen volgorde De mooiste woorden duren eindeloos De mooiste zinnen zijn ongeschreven Ze voelen het mooist Het warmst Het waarst Het raakst Als ik ze schrijf zijn ze verloren Voor de schoonheid die ik ze heb beloofd toen ze nog woonden in mijn hoofd Ruud Broekhuizen
Bij het kijken in je ogen, verdord als de toekomst van je land, dat je achterliet, ontroostbaar, voel ik tussen de tranen op de mat, de veerkracht om te lopen, een kind in je armen, dat is vernoemd naar je moeder die je net begroef, omdat haar benen te langzaam waren voor de vijand. Je omarmt. Ik troost. Fluister in je oor door het stof in je haren dat wij het land van hoop en licht zijn. Jij kijkt of ik het leven in mijn ogen heb, dat ik je wil geven en ik sla ze neer. De twijfel die ons laat rillen in het donker. Kom binnen. Ruud Broekhuizen
Bij het kijken in je ogen, verdord
als de toekomst van je land, dat je
achterliet, ontroostbaar, voel ik tussen
de tranen op de mat, de veerkracht
om te lopen, een kind in je armen, dat
is vernoemd naar je moeder die je
net begroef, omdat haar benen
te langzaam waren voor de vijand.
Je omarmt. Ik troost. Fluister in je oor
door het stof in je haren dat wij
het land van hoop en licht zijn. Jij kijkt
of ik het leven in mijn ogen heb, dat ik je
wil geven en ik sla ze neer. De twijfel die
ons laat rillen in het donker. Kom binnen.
Ruud Broekhuizen